Prawdziwe życie niewolnika

Ona nic nie rozumie. Nic… Skąd może wiedzieć, jak się czuję? Ja już nawet nie jestem człowiekiem, nawet psem! Ale to nie jest najgorsze. Najgorsze jest to, że się z tym pogodziłem, że będę robić teraz wszystko. Mimo tego ból nastanie. Rozpacz i strach także.

To nieuniknione.

-Yuki, będzie dobrze.- No tak, ona nadal tutaj jest. Misa – ta, która trzymała mnie przy zdrowych zmysłach. Ta, która mnie chroniła. Ale bujda. Dziecinne marzenie, nic więcej. Bo przecież, co ona może? Nic.

-Jeszcze tutaj jesteś?- Głos mam beznamiętny. Pragnę teraz błogiej samotności. Tylko tyle, nic ponad to.

On wróci i wtedy muszę być przygotowany. Jeśli nie, to będzie źle. Bardzo źle. On zamierza zacząć PRAWDZIWĄ tresurę. Na samą myśl o tym, że będę w tej piwnicy z nim sam na sam, mdli mnie.

-Ja wiem, że jest ci teraz trudno, ale…

-Trudno?- Zaczynam się śmiać. Ona naprawdę jest idiotką!- Co ty możesz o tym wiedzieć? Jesteś wolna, a ja? Jestem tylko niewolnikiem… Jak możesz wiedzieć, co czuję!- Wykrzykuję i chowam twarz w ręce. Po policzkach spływają mi tak bardzo niechciane łzy.

-Yuki - Wiem, że chce pomóc, ale ja… Chcę być sam!

-Wynoś się.– Szepcę, co jest bardziej wymowne od najgłośniejszego krzyku.- Po prostu wyjdź.

Po chwili słyszę ciche kroki i dźwięk zamykanych drzwi. Wskakuję pod kołdrę i szczelnie się nią owijam, jakby miała mnie ona ochronić od całego zła czającego się na zewnątrz.

Potem już tylko łkam, dusząc się i przeklinając swoje życie. Nie wiem ile jestem w takim stanie, ale w końcu zasypiam ze zmęczenia.

-Obudź się kotku.- Mruczy mi ktoś do ucha melodyjnym głosem, a ja natychmiast się budzę i odskakuje na drugi koniec łóżka.

-Co się…- Przecieram oczy i widzę swojego Pana, który siedzi spokojnie i jakoś dziwnie się uśmiecha.

-Witaj Yuki.- Ten uśmiech, ton głosu. Tym razem jestem pewny, że to Shinji. Nieświadomie oddycham z ulgą. Szczerze powiedziawszy na razie chcę jak najmniej czasu spędzać z moim ukochanym Colinem. Chociaż on przynajmniej nie dawał mi złudzeń i nadziei. Ale Shinji jest taki delikatny…

Sam już nic nie wiem. Obaj są potworami. Nie mogę sobie pozwolić na myślenie inaczej. Nie mogę robić sobie nadziei. Nie po tym, co przeszedłem.

-Witaj Panie.-  Mówię patrząc mu prosto w oczy i lekko skłaniam głowę.

-Jaki milutki.- Uśmiecha się, co wywołuje na moim ciele nieprzyjemny dreszcz. Muszę być czujny. Nie wiem, kiedy pojawi się drugi on. - Podejdź do mnie.

-Dobrze.- Powoli przysunąłem się do niego. Spokojnie, spokojnie Yuki. Nic się nie dzieję.

Łatwo powiedzieć, bardzo łatwo, ale tak trudno jest niektóre rzeczy uczynić. Na przykład przebywać z nim teraz tak blisko.

-Oj przestań.- Po tych słowach mocno mnie chwycił i przyciągnął do siebie tak, że opierałem się o jego brzuch plecami. Na ten gest aż cały się spiąłem i na chwilę przestałem oddychać. - Przecież nie gryzę. - Śmiejąc się, delikatnie polizał mnie po uchu.

Pisnąłem cicho i próbowałem jakoś się od niego uwolnić. To było miłe, delikatne i przyjemne, ale mnie bolało. Każdy jego dotyk parzył i przypominał mi tamtą długą noc w bólach, kiedy zostałem pozbawiony swojego człowieczeństwa i godności.

-Błagam, panie, puść.- Szepce cicho. Może mnie posłucha i da chwilkę spokoju.

-Nie ma mowy.- Obraca mnie do siebie przodem i brutalnie wpija w moje usta.

Smakuje bosko, całuje wręcz perfekcyjnie, ale nie sprawia mi to przyjemności. Mimo to, potulnie oddaję pocałunek, nie chcą go rozzłościć. Ma bardzo zmienny charakter. Chociaż bardziej przeraża mnie fakt pojawienia się Colina w jednej chwili.

Na samą myśl dreszcze na moim ciele przybierają na sile.

-Smakujesz tak dobrze.- Oderwał się ode mnie i lekko dysząc zaczął dobierać się do mojej szyi.  - Możemy się zabawić trochę tutaj, a potem pójdziemy Cię potrenować, dobrze?- On. Jak ten skurwiel może mówić to tak spokojnie? Zabawić? Nie ma mowy.

-Panie, ja nie dam rady. Tutaj, a potem, jeszcze…

-Hm, rozumiem. Czyli nie lubisz już, kiedy jestem delikatny?

-Nie, znaczy, to nie tak!- Chyba za bardzo podniosłem głos. O nie. Co teraz? Kara? Jakaś rundka w piwnicy? Błagam oby nic bardzo bolesnego!

- Czyli wolisz moje ulubione miejsce, tak?

-Colin.- Wysyczałem przez zęby.

-Raczej Pan, piesku.- Polizał mnie po policzku i w przerażający sposób uśmiechnął się. Następnie mocno się zamachnął i uderzył mnie w twarz tak mocno, że upadłem na podłogę. – Widzę, że już znasz swoje miejsce kundlu. To, co teraz powiesz?- Chwyciłem się za policzek. Tego się nie spodziewałem. Powoli podniosłem się do siadu i wytarłem łzy. Uniosłem głowę i spojrzałem mu w oczy.

-Przepraszam Panie.- Starałem się zabrzmieć pewnie, lecz marnie mi to wyszło. Cały drżałem zarówno ze strachu jak i ogromnego szoku. Jaki ze mnie tchórz…

Bez dumy, bez człowieczeństwa, bez praw.

-Jakoś nie czuję skruchy w twoim głosie.- O co mu znowu chodzi? Przecież nic takiego nie zrobiłem. - Od kiedy niby pozwoliłem ci używać mojego imienia, co?!- Jest zły. Bardzo zły, wręcz wściekły.- Masz mnie nazywać Panem. Nieważne czy mnie, czy Shinjiego. Jeszcze się nie przyzwyczaiłeś? Przecież jesteś tu od trzech miesięcy. Shinji naprawdę to spierdolił. No, ale przynajmniej będę miał z tego jeszcze większą zabawę.

Jestem martwy, tylko taka myśl znajduję się teraz w mojej głowie. W pewnym sensie nienawidzę teraz Shinjiego jeszcze bardziej niż tego psychopatę. A już myślałem, że to niemożliwe!

Był miły, traktował mnie dobrze. W porównaniu z tym, przy nim miałem raj, ale, po, co mi to? Żeby teraz cierpieć podwójnie? Żeby odebrano mi to wszystko w jednej chwili?  Dlaczego nie mógł mnie od początku traktować naprawdę i prawdziwie, jak niewolnika bez żadnej woli?

-Wybacz Panie, już nie zapomnę o tym.- W końcu przerwałem narastającą ciszę i tym samym swoje rozpaczliwe myśli. W niczym mi nie pomoże użalanie się nad sobą. Tylko, dlaczego, właśnie to najchętniej bym teraz zrobił?

-Już lepiej, a teraz idziemy.- Wstał i pomógł mi się pozbierać. Następnie przerzucił mnie przez swoje prawe ramię i niosąc jak worek ziemniaków zniósł do tej potwornej piwnicy, która zapewne będzie mi się śniła do końca moich dni.

Oczywiście przez całą drogę, żadne z nas nie odezwało się ani słowem, co jeszcze bardziej mnie niepokoiło.

W końcu wróciłem tu. Nic się nie zmieniło. Moja nienawiść do tego miejsca była jeszcze większa. Wspomnienia uderzyły we mnie, a ja odsunąłem się nieznacznie w stronę drzwi.

-Nie uciekniesz, więc nie próbuj.- Beznamiętnym głosem odrzekł Colin, po czym z kąta na środek przysunął ogromny, dębowy fotel i usiadł na nim.

-Nie martw się Panie, nie będę.- Nie chcę nawet myśleć jakby to skończyło się dla mnie, a raczej dla mojego tyłka.

-No to dobrze.- O, chyba poprawił mu się odrobinę humor. Tyle dobrze. - To zaczniemy od seksu oralnego.- Powiedział z uśmiechem na ustach odpinając rozporek od spodni.

- Od czego, Panie? - Chyba się przesłyszałem.  To żart. Będę mu obciągał?

-Od tego, że zadowolisz mnie swoimi ślicznymi i słodkimi usteczkami, kotku.- Wymruczał oblizując łakomie usta, gdy ja natomiast głośno przełknąłem ślinę.

-Muszę?- Spojrzałem na niego błagalnie, lecz on nadal uśmiechał się do mnie i sugestywnie spojrzał na swoją budzącą się do życia męskość.

-Do roboty.- Niechętnie podszedłem bliżej i uklęknąłem miedzy jego kolanami. - Zdejmij mi spodnie i bokserki.– Kiedy podniósł biodra, powoli zsunąłem jego dolną część garderoby do kolan i znowu uniosłem głowę - Weź mnie do ust.

Nie spiesząc się i powstrzymując odruch wymiotny oraz łzy cisnące mi się do oczu, włożyłem jego półtwardego penisa do ust.

-Teraz zacznij ssać. Skup się na główce, a potem poliż cały trzon.- Kierując się zgodnie z jego instrukcją, tak zrobiłem. Starałem się jak najmniej o tym myśleć i robić to po prostu mechanicznie. Nic na siłę, spokojnie Yuki.

Zacząłem, więc od samej główki, najpierw ją trochę drażniłem językiem, a potem mocno się na niej zassałem. Następnie oblizałem cały trzon i znowu skupiłem się na główce. Nie pamiętam jak długo to robiłem, w pewnej chwili usłyszałem tylko głośniejszy jęk Colina i poczułem słony smak. Połknąłem wszystko lekko się przy tym krztusząc.

- Widzisz? Nie było tak źle. Chociaż musimy jeszcze poćwiczyć. Dlatego zrobisz tak jeszcze parę razy. Ja bym radził ci się pośpieszyć. Wiesz już, że nie jestem cierpliwy.- To nie koniec.? Niemożliwe. - Więc zaczynajmy kolejną rundkę, dobrze?

-Tak, Panie.- Biorąc go ponownie w usta, łzy same popłynęły z moich policzków. Więc, takie jest życie niewolnika?

Jest rozdział :3

Beta wróciła, ale i tak dziękuje za zgłoszenia ^^

No cóż, życzę miłego czytania i komentowania :3

Nana ~~