Lalka

Znowu to samo uczucie. Ból, brud i nicość. Tylko tyle zostało z dawnego mnie. Z tego Yukiego, który myślał, że spędzi spokojne życie do osiemnastego roku życia, a potem stworzy własna rodzinę. Tego który chciał imprezować, bawić się i żyć. Nie mogę jednak powiedzieć, że chcę umrzeć. Ostatnio tak było, ale tym razem się boję. Może tak naprawdę byłem na to gotowy. W momencie kiedy odmówiłem i pokazałem, że nie chcę do końca dni być dziwką. A może już na samym początku, ale wciąż miałem nadzieję?

Nadzieja. To podobno ona umiera ostatnia. Jeśli tak jest to właśnie teraz nadszedł mój koniec. Teraz, dokładnie w tej sekundzie, na tym brudnym kocu, zawinięty i drżący z rozpaczy umieram. Nie ma już nic. Teraz będzie dokładnie tak jak zapragnie. Udało mu się. Wcześniej kiedy mnie straszył, tresował, a nawet zgwałcił nie. To był ten moment kiedy oznajmił mi prawdę. Kiedy dowiedziałem się, że będę prostytutką. W tedy coś pękło. A teraz zostało całkowicie rozbite.

-Księżniczka się obudziła?- Ten arogancki i władczy ton. Pełen chamstwa, ta to Colin. Jakie miło spotkanie z rana.

-Dzień dobry, panie.- Jakimś cudem udaje mi się uklęknąć i pochylić głowę. Czuję jak całe moje wnętrze pulsuje z bólu. Chciałbym czuć gniew, obrzydzenie, chęć śmierci… Zamiast tego jest pustka. To bardziej przerażające niż cokolwiek innego. Jakbym stał się żywą lalką.

-Jaki posłuszny piesek. Powiedz Yuki-chan ~ Kto nauczył cię nagle tak ładnie szczekać?- Jego szczęśliwy i triumfalny ton głosu przyprawia mnie o mdłości. Co zabawne jestem zły, nie dlatego, że ten psychol znowu mnie zgwałcił. Jestem wściekły, bo wygrał. Bo zrobił ze mnie upokorzonego i podwładnego mu kundla zaledwie w jedną noc. Zabawne, czyż nie?

-Ty panie.

-Czyli mój piesek będzie już grzeczny tak? I nie będzie drażnił moich gości, tak?- On znowu do tego wraca? Nie żałuje. Przynajmniej nie zostałem prostytutką bez walki. Chociaż, czy było warto? Sam zaczynam już gubić wątek własnych słów i czynów.

-Będę ci posłuszny panie.- To koniec. Nie wierzę. Tyle walki na próżno. Idiota. Totalny kretyn. Jestem tak żałosny. Prawdziwa rozpacz? Ta, osiągnąłem dno…

-Dobrze, no widzisz w końcu jakieś postępy. Szkoda, że nie było tak od początku.- Chwila usłyszałem współczucie? Od niego?!- Znaczy, wiesz szkoda dla ciebie. Ja tam nie narzekałem.- Ten skurwysyn…

-Cieszę się, że dobrze się bawiłeś, panie.- Wiem, że zaraz ostro za to oberwę, ale nie mogę się 

powstrzymać. Nie czuję nic, a mimo tego on nadal tak bardzo mnie…

Podchodzi do mnie z tym swoim wielkim uśmieszkiem, a ja mam ochotę uderzyć go tak mocno, żeby na zawsze zapamiętał jak pies może mocno ugryź. Mimo tego nadal klęczę, tym razem patrząc mu prosto w oczy. Marzę na ile różnych sposobów mógłbym próbować go zabić. Jak wielka przyjemność by mi to sprawiło.

-Nie patrz tak na mnie i tak nie dostaniesz więcej.- Jakby się wił gdybym obdzierał go ze skóry? Albo łamał mu każdą najmniejszą kość, po kolei? Nie wiedziałem, że potrafię tak nienawidzić, ale jednak. W końcu jesteśmy tylko zwierzętami… Tym bardziej ja, skoro jestem zwykłym psem to mogę ugryź co nie?

-Panie mam oczy, żeby patrzeć.- Mówię i uśmiecham się.

Nachyla się nade mną. Czuję jego zniewalający zapach i wszystko mi się przypomina cała noc bólu. Upokorzenia i rozpaczy. Dopiero jakieś pół godziny temu ten bydlak wyją z mojego wnętrza wibrator. Żadne prośby, żadne wołania, nic nie pomogło. Zrozumiałem. Nie ma Nadzie. To coś żałosnego w co usilnie pragniemy wierzyć. W opaczność która nam pomaga, ale tak naprawdę jesteśmy sami. Zawsze…

-Masz rację Yuki, masz rację.- Wszystko co związane z tobą mnie obrzydza. Czuję się słaby i bezsilny.- No to co wyjdziemy stąd, czy zostajesz?- Przesłyszałem się? Myślałem, że przyszedł tutaj, żeby jeszcze trochę mnie pomęczyć. Ewentualnie sprawdzić, czy żyję lub obwieścić, że to mój nowy pokój, a tu co?! On chcę mnie wypuścić? To podstęp! Nie wierz mu! Tak podpowiada mi rozum, ale ciało krzyczy o krople wody, o jedzenie, o miękkie posłanie i cieplutkie łóżko.

-Przepraszam, ale chyba źle usłyszałem.- Wlepiam w niego oczy. Sam nie wiem co sądzić. Co jest prawdą, a co tylko moim wyobrażenie? Zaczynam tracić zmysły.

-Wychodzimy stąd.- Bierzesz koc z podłogi i szczelnie mnie nim owijasz, następnie delikatnie mnie nim otulasz i bierzesz na ręce. Robi mi się niedobrze. Mam ochotę zwymiotować prosto na ciebie. Chcę uciec, wyrwać się, ale nie mogę. Jestem ponownie sparaliżowany. Powoli zaczynam mieć dość twojej udawanej delikatności panie.

-Dlaczego? Dlaczego, panie?- Opuszczam wzrok zmieszany i mimo wszystko wtulam się w jego ciepłe ramiona. On powoli niesie mnie na górę, a następnie do mojej sypialni. Wchodzi i kładzie mnie na łóżko. Jest tak miękko, że prawie zasypiam przy zetknięciu z posłaniem.

-Nie zasypiaj.- Nie odezwał się przez całą drogę. To Colin, czy Shinji? Sam już nic nie wiem. Jak tak dalej pójdzie to naprawdę oszaleje.- Musimy jeszcze cię porządnie wyszorować.- Ten lubieżny uśmiech. Nie to nadal mój ukochany treser Colin.

Znowu mnie podnosi i przenosi do łazienki. Tam gotowa jest już gorąca kąpiel. Odwija koc i pomaga mi wejść do wanny. Kiedy siada łzy same się pojawiają. Boli. Bardzo. Jest źle, bardzo źle. Coś jest bardzo nie tak. Widzę jak woda zmienia kolor na lekko różowy. Krwawię?!

-Cholera przesadziłem.- Klnie pod nosem Colin i zaczyna się rozbierać. Nie mogę powstrzymać drżenia ciała. Nie chcę okazywać już więcej słabości!- Nie bój się.- Parska roześmiany i usadawia się za mną.

Odsuwa mnie i chwyta gąbkę. Pokrywa ją płynem i zaczyna szorować moje plecy. Powoli czyści całe moje ciało z brudu i krwi. Ale ten prawdziwy brud nie znika i ja dobrze o tym wiem. Nie ważne jak mocno by mnie nie mył on na zawsze pozostanie we mnie.

-Dlaczego?- W moim mózgu kłębi się tylko to pytanie. Moje usta same się poruszają zanim zdążę je zahamować. Łzy spływają swobodnie po policzkach. Nawet nie zauważyłem od kiedy to trwa. Wpatruje się tępo w płytki przede mną.

-Zachorowałbyś, albo wdałoby się jakieś zakażenie. Muszę jak najszybciej postawić cię na nogi i odbudować dobre kontakty z tamtą firmą. Do tego mam już parę innych zamówień. Spodobałeś się wielu inwestorom na balu.- To takie proste. Liczyłem na coś? Nie, czekałem na taką odpowiedź. Chociaż w głębi duszy marzyłem, że da mi kilka dni odpoczynku i spokoju. Znowu ta naiwność.

-Rozumiem, dziękuje panie.- Nie wierzę, że wypowiadam te słowa. W końcu to jego winna! Jego niczyja inna! Boże, dlaczego jestem głupcem. Czerpać z życia, nie przejmować się? Kto wypowiadał takie słowa. Chociaż w sumie w tedy byłem tylko ja i Shinji. Shinji… Dlaczego nie obwiniam jego? Przecież to on chcę zrobić ze mnie dziwkę! A przynajmniej nie protestuje. Chwila, czy to znowu nadzieja? Przecież dla niego też jestem tylko niewolnikiem, sam tak powiedział… Właśnie, to jego słowa…

-Nie ma za co. Muszę przyznać, że ja też odrobinkę przesadziłem.- Przeprosiny? On, Colin próbuje mnie przeprosić!? Dostaje omamów. Tak zapewne to, to. W końcu to potwór. Dlaczego miałby być ludzki? Z mojego powodu? Zero szans…- Takie marnotrawstwo.- Jest zły? No tak w końcu uszkodził swój cenny produkt.

Ale to już nieistotne. Nic nie jest ważne. Teraz wszystko jest mi obojętne.

Nie wiem kiedy zasnąłem. Zapewne już podczas kąpieli z powodu ciepłej wody. Mimo tego bólu była tak przyjemna i relaksująca. Sen sprawił, że zapomniałem. Odciąłem się od bólu, od jutra, od tego całego syfu. Chociaż na parę godzin. Chociaż na tyle.

-Yuki wstań, Yuki.- Cichy szept Misy powoli mnie wybudza. Otwieram oczy. Leżę w ciepłym łóżeczku, w czystej białej koszuli. Mam ochotę pozostać tak wieczność. Popaść w stan otępienia. Tyle wystarczy…

-Co?- Nadal jestem w półśnie. Mimo tego widzę jej zmartwioną twarz pochylająca się nade mną.

-Musisz się obudzić.- Przeczesuje moje włosy i pomaga mi usiąść. Z każdym ruchem krzywię się coraz bardziej, ale jakoś mi się udaję.- Jak się czujesz?- Stara się, ja to widzę, ale…

Nie wytrzymuje i wybucham histerycznym śmiechem, który echem niesie się po całym pokoju.

-Wspaniale.- Prawie się krztuszę.- Wręcz bosko, a co?- Uśmiecham się sztucznie i przecieram oczy. Pies powinien być zadowolony z tego, że dostanie wodę i jedzenie co nie? Że ma prawo spać w łóżku, a nie na podłodze. Więc, czemu ja mam narzekać?

-Nie jest dobrze.- Patrzy na mnie z przerażeniem.- Musisz wziąć się w garść!

-A co ty możesz wiedzieć, co?- Nadal głupkowato się uśmiecham, a w jej oczach widzę żar.- Jesteś tylko głupią dziwką, ale nie martw się! Ja niedługo też nią zostanę!- Ponownie dławię się ze śmiechu, aż czuję na policzku prawy sierpowy. Silna jest.

-Złamał cię. Yuki nie możesz! Nie możesz zostać jego marionetką!- Uspokajam się. Wdech i wydech. Patrzę na nią pustym wzrokiem.

-Za późno.- Szepce i spuszczam wzrok. Ściskam pięści.- Już jestem jego lalką…

Witam! Przepraszam, za długość, ale w tym rozdziale znów chciałam skupić się na emocjach Yukiego i przeżyciach. Fabułę posunę do przodu w następnych rozdziałach.

W tym miesiącu zasypię was rozdziałami, obiecuję!

Wena wróciła <3

Tyle ode mnie!

Do szybkiego zobaczyska :3

Acha jeszcze jedno, dziś bez bety.

Najpewniej zajęta jest, więc nie krzyczcie o błędy!

Nana