Słodkie życie

Już tydzień. To dopiero tydzień, to aż tydzień... Tyle nie widziałem swojego pana który wyjechał na jaką delegacje i zostawił mnie. W sumie może by mnie zabrał, ale z wiadomych powodów nie mógł. Bez niego troszku mi się nudziło. Nie było kogo podenerwować, ani z kim pogadać, no oprócz Misy. Dogadywałem się z nią już coraz lepiej. Była dla mnie jak siostra do której ze wszystkim mogę się zwrócić. Nie pytała o moją przeszłość, ani ja o jej. Oba wiedzieliśmy, że to temat tabu. Po prostu instynkt nam to podpowiadał.

Dziś jak zwykle o ósmej obudziło mnie stawianie tacy z śniadaniem na stoliku.

-No dalej Yuki wstawaj!- uchyliłem lekko powieki. Jej słodki uśmiech budził mnie już od jakiegoś czasu. Bardzo przyjemny rodzaj pobudki nie mogę zaprzeczyć... Zapowiadał się kolejny dzień w łóżku, z czytaniem książek i oglądaniem jakiś nudnych filmów w telewizji. Znaczy, tak mi się wydawało.

-Dzień dobry.- przeciągnąłem się i ziewnąłem. Na szczęście już mnie nic nie bolało. Dzięki lekom i maściom wyleczyłem się w zadziwiając szybkim czasie. Co było bardzo dobrą wiadomością.

-Wiesz mam dla ciebie niespodziankę.- uśmiechnęła się do mnie niewinnie.- Pan wrócił!- chwilę trawiłem informacje. Czułem jak zwykle różne uczucia. Radość, smutek, przerażenie. Przeważało to ostatnie. Bałem się co może się stać, bo tej kilkudniowej nieobecności. 

-Hmm...- nie wiedziałem co powiedzieć, dlatego tylko lekko się uśmiechnąłem, usiałem przy stole i zacząłem jeść, jak zwykle pyszne śniadanie. Misa byłą wprost aniołem w kuchni. Robiła takie dobre jedzenie i jeszcze nigdy jej potrawy się nie powtórzyły. Jadłem jak zwykle szybko i łapczywie bojąc się, że zaraz ktoś zabierze mi jedzenie. No, ale nie moja winna, tylko mojej przeszłości...

-Co nie cieszysz się?- podeszła do mnie.- Przecież się stęskniłeś, sam tak powiedziałeś, nie?- ma racje, mówiłem tak. Jej mówiłem już prawie wszystko. Szybko się przywiązuje, szczególnie do takich osób. Miłych, radosnych, no i szczerych, a ona miała wszystkie te zalety.

-W sumie trochę się ciesze, ale...- zamilkłem i znów zabrałem się za jedzenie.

-Ale?- odsunęła mi tacę. Miała tylko jedna wadę, była strasznie dociekliwa i od razu wiedziała, jak coś cię gnębi. Przez to nie dało się mieć przed nią tajemnic. Odwróciłem się w jej stronę.

-Boje się. No... Wiesz czego.- spojrzałem na nią błagalnym wzrokiem, a ona delikatnie i czule mnie przytuliła. Biło od niej niesamowite matczyne ciepło. Zamknąłem oczy. 

-Nie ma się czego bać.- gładziła mnie po włosach uspokajająco.- Jeśli będziesz grzeczny wszystko będzie dobrze. Właśnie tak grzeczny chłopiec.- potargała mnie po włosach.

-Ej nie jestem dzieckiem!- obaj zaczęliśmy się głośno śmiać. Przy niej mogłem się odprężyć i wyluzować, to był też drugi powód dlaczego żałowałem Jego przyjazdu. Nie będziemy mogli spędzać tyle czasu razem. Ja i Misa. Już teraz mamy mało czasu by pogadać. No dziewczyna ma też inne obowiązki, niż niańczenie mnie. 

-Wiem, wiem- ponownie poczochrała moje blond kudły.- Dobra czas się ubrać.- wzięła tacę, by po chwili wejść z ciuchami. Były one straszne. Przez ten cały czas leżałem w łóżku i miałem na sobie normalną piżamę, a na widok tych ubrań przypomniało mi się w czym będę musiał paradować. 

-Naprawdę muszę to nosić- westchnąłem szybko. Jakie szczęście, że trzymała też bokserki, a nie to czerwone coś. 

-Niestety. Tak jak ja muszę nosić to.- obróciła się w koło. Służba musiał nosić tradycyjne stroje. Biedna Misa, widać, że także za tym nie przepada. Do tego te kiecki były strasznie skąpe i krótkie.

Skoro ona może, to ja też.

-No trudno.- wziąłem ze sobą ciuchy i powędrowałem do łazienki. Najpierw wziąłem długą i odświeżającą kąpiel, ten tydzień bowiem brałem tylko szybki prysznic. Odświeżony ubrałem się w te okropne ciuchy i przejrzałem w lustrze. O mało nie rzygnąłem. W odbiciu ujrzałem jakby całkiem obcą osobę. Długie i niesforne blond włosy, do tego czarna, lekko rozpięta koszula i niebieskie spodnie sięgające za kolana. To w ogóle nie byłem ja!

Powoli wyszedłem z łazienki. Misa miała gwiazdki w oczach kiedy mnie ujrzała.

-Wyglądasz jak aniołek!!- wprost śliniła się na mój widok.- Jeszcze tylko aureolki i skrzydeł Ci brakuje! Jejku taki słodki, taki uroczy.- podbiegła do mnie i zaczęła mocno ściskać.

-Misa! Misa! Duszę się!- wyrwałem się i upałem na podłogę. 

-Ach przepraszam ,ale wyglądasz tak uroczo.- mówiła prawdę. Jejku jaka żenada.

-Nie schlebiasz mi tym.- obróciłem głowę.

-Tak wyglądasz zdecydowanie uroczo.

-Mówiłem już, że... - głos mi się załamał. Nie rozpoznałem na początki jego głosu. Przy drzwiach, oparty o ścianę stał mój pan!

-Panie, wybacz mi, ja... My tylko...- uciszył ją.

-Nie martw się, ale...- wskazał na drzwi.

-Tak jest panie!- dygnęła, pomogła mi wstać po czym wyszła rzucając mi jeszcze przelotny uśmiech i spojrzenie, które znaczyło- ,,Dasz radę!'' 

Trzęsły mi się nogi choć nie wiedziałem dlaczego. Spokojnie, spokojnie. To był tylko głupi tydzień! A może, aż tydzień?

-Witaj kotek.- szybkim kocim ruchem znalazł się przy mnie.

-Witaj panie.- spuściłem wzrok. Zapomniałem już o zasadach. Szybko spojrzałem na niego. Miałem łzy w kącikach oczu i drżałem. Bez powodu.  

-Spokojnie.- wytarł moje łzy i przytulił mnie czule, głaszcząc uspokajająco po plecach.- Nie bój się.- rozluźniłem się. Rozwiał moje obawy. Na razie nie działa mi się krzywda i może to dziwne, a może bardzo? Bałem się tak bez powodu... Nie no były pewne podwody, ale teraz mi nie zagrażały, dopóki będę posłuszny... Teraz wszystko było w porządku. Odetchnąłem i uspokoiłem się.

-Już wszystko gra.- odsunąłem się od niego.- A jak tam podróż?- zapytałem już kompletnie zwyczajnie. Nie mogę wiecznie się bać tego jego drugiej twarzy i tej piwnicy...

-Nudno, same biznesowy sprawy, no i...- popchnął mnie na łóżko i zawisł nade mną.- nie było ciebie.

-Panie ja...- nie zdążyłem powiedzieć. Wpił się zaborczo w moje usta i już zaczął penetrować ich wnętrze. Przyjemnie, zapomniałem już trochę jakie to uczucie. Był delikatny, czuły. Odpłynąłem... Zostawiłem wszystko w jego rękach. Tak dobrze. Może i jest okrutny i przerażający. Do tego zboczony i dziwny, ale potrafi być czuły i dał mi dom, którego nie miałem przedtem. Podarował mi te słodkie życie, więc nie miałem na co w tej chwili za bardzo narzekać.

-Tak za tym tęskniłem.- wymruczał mi do ucha, kiedy w końcu oderwał się od moich ust.- Tak bardzo.- podgryzł lekko płatek mojego ucha, a następnie zszedł na moją szyję. Zaczął robić na niej malinki i kreślić znaczki swoim wprawnym językiem. Pochyliłem głowę do tyłu. Wielkość doznania byłą zbyt wielka. To było takie przyjemne. Jego ręce już błądził po moim torsie i co jakiś czas zahaczały o moje sutki. Jęczałem i wiłem się pod nim, a kiedy pochylił się do mojego krocza i musnął je palcami przez materiał spodni wygiąłem się w delikatny łuk. To było za dużo, znów pozwalałem mu na o wiele za dużo. Ale kiedy chciałem go odtrącić, przypomniały mi się słowa Misy. Muszę być posłuszny. Muszę! Nie chcę tam trafić!!!

Odrzuciłem głowę w bok. Niech już się dzieje co musi! Zacisnąłem ręce na pościeli.

-Nie bój się.- wrócił z powrotem na wysokość mojej twarzy i chwycił mnie za podbródek. Otworzyłem oczy. Mój oddech był szybki, a twarz pokrywał rumieniec...- Nie zrobię tego dzisiaj, chcę się tylko pobawić, więc odpręż się.- wyszeptał mi do ucha sowim głębokim głosem. Nie mogłem w to uwierzyć. Rozluźniłem się już całkiem i ułożyłem wygodnie. Przecież taka zabawa to nic złego prawda?! Fakt to dziwne raz się boje, raz sam pozwalam. Ale taka zabawa i seks to dwie inne sprawy!!!   

-W takim razi na co czekasz.- oblizałem usta lubieżnie. Chciałem go troszku pokusić, a co?!

-Dlatego wybrałem ciebie, kotek.- zszedł z powrotem do mojego krocza i zębami rozpiął mi rozporek.

-Dlaczego?- szepnąłem i słodko się uśmiechnąłem. Chciałem się z nim troszku podroczyć, ale musiałem uważać...

-Hmm słodki, piękny, no i z charakterkiem.- oblizał się łapczywie i pozbawił mnie spodni. Przejechał palcem po mojej twardej męskości, a druga ręka powędrował na tors, by po chwili pozbawić mnie koszuli. Byłem w samej bieliźnie. Zarumieniłem się jeszcze mocniej i próbowałem odwrócić wzrok, ale nie mogłem. Uwięził mnie. Nasze oczy złączone jakby niewidzialną nicią. Nie mogłem oderwać wzroku... Takie piękne...- Patrz na mnie... Uważnie.- jednym ruchem zsunął moje bokserki i wziął do ust. Jęknąłem długo i zmysłowo. Cały czas utrzymując z nim kontakt wzrokowy. Lekko przymrużyłem oczy. Przyjemność byłą zbyt duża. Ssał mnie najpierw lekko, a potem coraz mocniej. Robił wzorki na całej długości, a potem znów skupiał się na główce. W ten sposób długo nie pozwalał mi dojść, a kiedy byłem już bliski odsuwał się i zajmował moimi sutkami. 

-Już nie, proszę panie, nie męcz...- jęczałem z przyjemności, wprost krzyczałem! Chciałem już osiągnąć spełnienie.

-O co prosisz?- szepnął tuż przy moim kroczu i polizał po całej długość. Zadrżałem.

-Proszę panie pozwól mi dojść.- zakryłem twarz rękoma. Mój rumieniec obejmował nawet uszy. Żeby aż musiał go błagać. Drań! 

-Dobrze kotek.- wziął mnie do ust i mocno zaczął ssać moją główkę. Już po chwili doszedłem z głośnym jękiem w jego ustach i wygiąłem się w łuk. Opadłem na poduszki wciąż głośno oddychając.

Pan tylko pocałował mnie delikatnie w czoło, a następnej chwili już go nie było, a ja pogrążyłem się w krainie snów, mimo, że było dopiero południe. No, ale po czymś takim miałem prawo do odpoczynku...

Ohayou~~ Tak to ja, Nana. Witam was, przepraszam za tak długą nieobecność, ale widzę, że może też dzięki temu troszku was przybyło. Wielu z was komentuje także bardzo dziękuję!!! Jak już mówiłam staram się, ale nie jest to łatwe... Jeśli wena mnie nie opuści jutro, a może nawet dziś będzie następny rozdział, a jeśli nie, to nie bijcie.Do zobaczonka ^^