Wspomnienia przeszłości

Tym razem nikt mnie nie wyrywał z moje błogiego snu. Mogłem sobie smacznie spać, a śnił mi się dom. Moja rodzinna... Zerwałem się, byłem cały spocony. Znów ten koszmar, odgarnąłem spocone kosmyki z czoła. Siedziałem chwilę bez ruchu, aby uspokoić swoje serce i drżące dłonie. Niech to, nienawidzę tego snu, zawsze taki sam. Zapisany, zakodowany w mojej główce. Położyłem się z powrotem na plecy i zasyczałem, momentalnie przewróciłem się na brzuch. Rozejrzałem się w około. Czegoś, a raczej kogoś brakowało. Wyszedł? Spałem aż tak długo?

-Wreszcie się obudziłeś.- Misa weszła do sierotka i całkowicie odegnała ode mnie myśli o tym koszmarze. Jej ciepły uśmiech goił wszystkie moje rany.- Już lepiej, no wiesz o co mi chodzi...- lekko się zarumieniła i spojrzała mi w oczy. 

-Jasne, że tak- dźwignąłem się na rękach i usiadłem z mały grymasem na twarzy. Nadal mu do końca tego nie przebaczyłem. Nie chodziło o sama seks, tylko o to, że zrobił mi to już pierwszego dnia! Wielki baka i dziwak, zboczeniec! Zaświtało mi w cale go nie ochrzaniłem i okrzyczałem! Grr znów namącił mi w głowie, drań, drań, drań! Odpornie się, odpornie! Na te jego słodkie zagrywki, obiecuję! 

-To dobrze.- jej rumieniec jak szybko się pojawił, tak szybko zniknął. Niesamowita dziewczyna... Ach gdybyśmy nie byli tylko w takim położeniu, ale nie nawet jeśli. Coś czuję, że nie pasowaliśmy do siebie. Do tego jest starsza i raczej traktował by mnie jak brata... Życie bywa okrutne nieprawdaż? -Ano...- w tym momencie okrył mnie ostry rumieniec. Mój brzuch sam zadał pytanie głośno burcząc. -Tak znajdzie się coś do jedzenia.- zachichotał, a ja po chwili dołączyłem do niej. Podeszła do biurka i przyniosła mi z niego tacę z jedzeniem.- Jeszcze ciepłe.- położyła mi tacę na kolana i usiadła w nogach łóżka.  

-Dzięki, smacznego.- pachniało pysznie, wziąłem pierwszy kawałek zupy do ust.- Pycha! Jesteś świetna- raz, dwa opróżniłem całą miseczkę i jeszcze zjadłem parę kanapek. Oparłem się w wygodnej pozycji i odetchnąłem. 

-Dzięki za pochwałę i cieszę się, że lubisz moją kuchnię, przez jakiś czas musisz ją znosić-  mrugnęła do mnie, po czym zaśmiała się i odłożyła tacę na biurko. Stanęła przy łóżku.- Czegoś jeszcze Ci trzeba? 

-Nie dzięki, tylko?- odwróciłem wzrok.

-Tak?- wlepiła we mnie swoje oczy.

-Gdzie jest pan?- miętoliłem powoli kołdrę w swoich palcach. Nie lubiłem tego mówić, a już nie przy kimś innym, niż przy Nim. To było zawstydzające.

-Ach pan...

-Jest tutaj.- obaj odwróciliśmy się nagle,a ja pokryłem się rumieńce. O ramę drzwi opierał się Ten chory zboczeniec. Misa automatycznie przybrała maskę obojętności.  

-Potrzebuje pan jeszcze czegoś ode mnie?- zapytała głosem jak na początku spotkania ze mną, takim... sztucznym.

-Nie dziękuje- po tych słowa zabrała tacę i wyszła bez słowa. 

-Hmm widzę, że się z nią dogadujesz.- uśmiechnął się zagadkowo i zamknął drzwi. Powoli podszedł do łóżka. Bałem się, że może coś jej za to zrobić. Do tego nie mogłem za nic dopuścić. Rzuciłem mu się na szyję i zawisłem na niej. Niestety całkiem o ,,czymś'' zapomniałem i na mojej twarzy ukazał się grymas bólu. 

-Proszę nie rób jej krzywdy, to nic takiego, naprawdę tylko się kolegujemy!- wtuliłem się w niego. Mój tyłek na powrót zaczął boleć. Wykręcałem się z bólu.

-Kotek- szepnął i położył mnie z powrotem do łóżka, oczywiście na brzuch.- Nic jej nie zrobię, nie zabroniłem Ci się z nią przyjaźnić. Wprost przeciwnie.- pogłaskał mnie uspokajająco po włosach i pocałował w rękę.- Wybrałem ją, bo jest tylko trzy lata starsza, chciałem żebyś mógł z kimś gadać.- uśmiechnął się do mnie czule. Czyli ON myślał o MNIE?! Tego też się nie spodziewałem, myślałem, a nawet on mnie przekonywał, że jestem tylko jego własnością, zwykłym niewolnikiem, więc dlaczego tak się poświęcał?

-Dlaczego? Dlaczego to dla mnie zrobiłeś?!- w kącikach oczu miałem łzy. Dawno nikt czegoś takiego dla mnie, nie zrobił. W ogóle od dawna musiałem sobie praktycznie sam radzić i mimo tego, że jestem jego własnością, to dba o mnie. Rzuciłem się na niego i powaliłem na plecy. Przytuliłem go mocno i modliłem, żeby mnie nie odepchnął. 

-Yuki- wyszeptał moje imię i przytulił mocno do siebie, następnie lekko odchylił tak, że siedziałem między jego nogami i czule mnie pocałował.- Bo jesteś teraz mój. A ja dbam o swoje rzeczy. -uśmiechnął się, byłem szczęśliwy i to bardzo.

-Ciesze się, naprawdę, tak dawno nikt...- pan wytrzeszczył oczy i zamknął mi usta kolejnym pocałunkiem. Parę samotnych łez spłynęło po moich policzkach.

-Nie miałeś rodzinny.- odsunął mnie i wziął głęboki oddech, spojrzał mi prosto w oczy.- Nie mamy co robić, jeśli Ci to nie przeszkadza to chcę o tobie wiedzieć więcej.- naprawdę nie mieliśmy co robić. Wzruszyłem ramionami i wytarłem swoje łzy.

-Może.- odpowiedziałem przymilając się. Pchnąłem mojego pana na poduszki i ułożyłem się na jego torsie.- Mogę Ci troszku poopowiadać o sobie.- humor już mi wrócił i nawet jeśli te opowieści przyniosą złe wspomnienia to nieważne. Już jestem do tego przyzwyczajony...Znaczy tak mi się wydaje.

-Słucham kotku.- pan też się już uśmiechał.

-Od czego by tu zacząć...- zamyśliłem się, chyba od rodzinny nie? Dawno z nikim o takich rzeczach nie gadałem, dziwna sytuacja. I On też jest dziwny raz czuły, raz brutalny. Pokręciłem głową.

-Od czego chcesz kotek.- znów potargał mi włosy.

-Więc mieszkam w Tokio od urodzenia, nie miałem, ani nie mam rodzeństwa. Po wypadku rodziców...- zrobiłem przerwę, a łzy znów cisnęły mi się do oczu.- Zamieszkałem z wujkiem i ciocią, potem za ich zgodą wyprowadziłem się na małe mieszkanko. Przestałem utrzymywać z nimi kontakt pół roku temu.- zamilkłem w gardle miałem niewyobrażalną suchość, którą nie mogłem przełkną, ani przetrawić. Spojrzałem na niego z dołu, widać było, że był w lekkim szoku.

-Nie musisz mówić dalej, jeśli nie chcesz.- spojrzał na mnie czule i musnąłem moje czoło.

-Dziękuje, może opowiem dokładniej swoją historię kiedy indziej.- uśmiechnąłem się słodko.

-Oczywiście skarbie, jak chcesz.- widać było, że tego się nie spodziewał. Faktycznie moje życie nie należało do najweselszych, a teraz jeszcze jestem czyjąś własnością, ale... Spojrzałem na niego... Zawsze mogło być gorzej.

Rozdział dla mojej Kociary/Juli która została moją największą fanką. Tak mi się zdaję <3 Nie chce tu w razie co nikogo urazi, resztę moich czytelników też kocham <3 Fajnie by było gdybyście też komentowali, ale cóż :) I tak jestem zadowolona :3 Wasza Nana :*